1975-1984
Dom Pomocy Społecznej w Górnie powstał jako odpowiedź na zmiany społeczne zachodzące w Polsce w latach 70. Celem utworzonego na bazie pięciu pawilonów Państwowego Sanatorium Przeciwgruźliczego Domu Pomocy Społecznej dla Przewlekle Chorych w Górnie było przede wszystkim niesienie pomocy samotnym rolnikom- rencistom, którzy na skutek migracji młodego pokolenia do miast, potrzebowali stałej opieki ze strony państwa.
W styczniu 1976 roku instytucja zostaje przemianowana na Państwowy Dom Rencistów Rolników i jest pierwszą tego typu placówką w Polsce. Miejsce znajduje w nim 67 podopiecznych, a średnia wieku wynosi 75 lat 10 miesięcy. Warunkiem przyjęcia jest przekazanie państwu posiadanej ziemi w zamian za rentę.
Pierwszym dyrektorem placówki mianowany zostaje pan Franciszek Szypuła, który funkcję tę pełni do roku 1981, czyli do momentu powołania go na dyrektora Domu Kombatanta w Rzeszowie.
W listopadzie 1981 roku funkcje dyrektora PDRR przejmuje pani Maria Szypuła. W 1984 roku, w celu zwiększenia liczby miejsc, do PDRR włączony zostaje pawilon 17.
1985-1994
W 1985 roku, w Państwowym Domu Rencistów-Rolników przebywa 85 osób, a ich średnia wieku wynosi 75 lat i 4 miesiące. Funkcję dyrektora nadal pełni pani Maria Szypuła. W tym dziesięcioleciu PDRR przejmuje od Sanatorium p. Gruźliczego w Górnie kolejne pawilony: nr 15 i 16.
Pawilon 15
Pawilon 16
W związku ze zmianami profilu przebywających i przyjmowanych do PDRR podopiecznych, w 1989 roku zmianie ulega nazwa placówki, która od tej pory nosi nazwę: Państwowy Dom Pomocy Społecznej Rolników dla Przewlekle Chorych.
Lata 1985-1994 to również okres, w którym na ślubnym kobiercu stają trzy pary spośród podopiecznych domu.
Zmiany ustrojowe rozpoczęte w 1989 roku pozwoliły na utworzenie na terenie domu kapelanii. Pierwszym kapelanem Państwowego Domu Pomocy Społecznej Rolników dla Przewlekle Chorych zostaje ks. Marian Baran mianowany 25 sierpnia 1994 roku do pełnienia tej funkcji przez Kurię Diecezjalną w Rzeszowie. Wcześniej, bo w maju tego samego roku, obok pawilonu 21 zostaje wybudowana i poświęcona kapliczka Matki Bożej.
Miejsce to stało się później pretekstem do organizowania spotkań integracyjnych dla podopiecznych domu w Górnie i innych zaprzyjaźnionych domów pomocy społecznej województwa podkarpackiego znanych pod nazwą „Majówek”. Spotkania te zawsze rozpoczynane były uroczystym odśpiewaniem litanii loretańskiej do Matki Bożej, a następnie kontynuowane przy poczęstunku i muzyce tanecznej.
